Fetret

 Hayatımın fetret dönemindeyim. Ama bunalımdayım olarak algılanmasın bu. Zira bir şeylere inancı olan insan depresyona girmemeli. Benim bahsettiğim, bir nevi duraklama. Neyse ki şimdilik sadece duraklıyoruz, gerilemeye geçersek sıkıntı büyük.

 Peki neden fetret dönemindeyim? Sanırım yalnız yaşamaya alışmaya çalışıyorum. Yani bu sandığımdan daha uzun bir süreç gerektiriyormuş, onu idrak ettim. Normal şartlarda da yalnız kalmayı seven biriyim. Ama tabi bunun 7/24 olması kötü hissettiriyormuş. Sabah saat kaçta uyanacağınızı, o gün ne yiyeceğinizi, neler yapacağınızı konuşacak bir kimseniz olmayınca insan deyim yerindeyse ipleri tamamen salıyor. Hiçbir işin ucundan tutmak gelmiyor içinden.

 Daha senenin başındasın, ne işi gücü bu böyle diye düşünüyorsanız olaya farklı bir pencereden bakıyorsunuz sevgili okur. Ben boş kalmayı sevmeyen bir insanım. Okulum, dersim, sınavım, hiçbir şeyim olmasa dahi sabah erken kalkıp kendime iş yaratan bir insanım. Sabah dersim olsa bile, yedide kalkmak pahasına sabah sporumu yapıp okula öyle giden bir insanım. 

 Hiçbir şey yapmadan boş boş durmayı insanın kendisine yaptığı bir haksızlık olduğunu düşünüp her bulduğum boş vaktimi doldurmaya çabalayan ve gün sonunda oluşan fiziksel yorgunluktan haz duyan bir insanım. İnsandım demek daha doğru olur sanırım. Çünkü artık bunların hiçbirisini yapmıyorum.

 Uzun süredir üzerime çöküp kalan bir rehavet var ve üzerimden atabilmek için bir yerden başlayamamak da en büyük problemim. Hani çok büyük şeyler hedeflersiniz, ona ulaşmak için ihtiyaç duyduğunuz her şeye sahip olduğunuzu bilirsiniz ama işe koyulmak için gereken "start" düğmesine bir türlü basamazsınız ya... İşte benim "start" butonum bir süredir kayıp. Bunun sebebini şuna ya da buna bağlamak istemiyorum. Ama herhangi bir işimi yaparken eskiden duyduğum gibi bir heyecan duyamamak da beni derinden üzüyor.

 Bu belki de bir dönemdir, herkesin hayatında belli aralıklarla cereyan eden. Ama bana benimki uzun sürmüş gibi geliyor. Ve eskiden duyumsadığım, bir şeyler başarmış olma hissiyatını hatırladığım zaman, bir an önce bitsin istiyorum bu fetret. Çabucak nihayete ersin ki ben de sabah altıda kalktığında bile gülümseyen, hatta yeni güne ulaşmanın sevinciyle yataktan zıplayan eski Fatıma'ya kavuşabileyim.

 Miskinlik kötü bir şey. İnsan hayatı hiçbir şey yapmadan boş boş oturacak kadar uzun değil. Ve bunun için verilmedi de. Ama herhalde yaşayacağımız varmış diyorum.