Havadan Sudan

Şu olay bir gerçekleşsin artık hep mutlu olacağım dediğim hiçbir olay sonucunda mutlu olduğuma şahit olmadım. İnsan benliği hep en iyiyi arar çünkü. Hep daha güzelin, en güzelin peşindedir. Bundan sebep, kendime hedef diye koyduğum ve aşınca bir şey elde edeceğime inandığım basamaklar bana yeni sorumluluklardan fazlasını getirmedi .

Yürüyorum. Etrafta koşturan çocuklar. Etrafta koşturan köpekler. Her yer köpek ve çocuk. Çocuk ve köpek. Havasına bir türlü alışamadığım, teknik olarak sonbahar olması gereken ama bana kış gibi gelen, buna rağmen sokakta sayısı azımsanamayacak kadar tişört ve şort giyen insana rast geldiğim bir güzel memleket.

Tak tak tak.

Haftada bir sorunların altında kalıyormuşum gibi hissediyorum. Bir an geliyor: her şey acayip tıkırında, her şey muhteşem, her şey mükemmel, öyle bir alıştım ki bundan iyisi şamda kayısı. Bir an geliyor: Allahım ben şimdi ne yapacağım?

Tak tak tak.

There is no such thing as “alışmak”, bu bir. Ama daha da önemlisi, ulaştığınız her yeni düzlükte sizi yeni sorunların beklemesi. Yapılacaklar listesi, birtakım koşuşturmalar, her gün yanına atılan tikler, yeni yapılacaklar listesi. Böyle bir kısır döngü. Peki ne oluyor bu döngüde? Hayat geçiyor. Ömür bitiyor.

Tak tak tak.

İnsan bir sorunla karşılaştığında iki seçeneği vardır. İlk seçeneğinde sorunun bir çözümü varsa, panik yapacak bir durum yoktur. Sorunun bir çözümü yok ise de zaten panik yapsan da bir şey değişmeyeceği için panik yapmaya gerek yoktur.

İkinci seçenek evlere şenlik. Sorunun bir çözümü varsa, çözüme giden yollar, içinde bulunulan halden ötürü öylesine komplike görünür ki panik kendiliğinden meydana gelir. Sorunun çözümü yok ise de, bir anlığına dünya durur ve o, dünyanın meselesi haline gelir. İki  hafta sona tamamen unutacağınız bir şey olması çok muhtemelken, düşünmekten sizi “her şey neden böylesine zor ve acımasız ve anlamsız”a kadar götürebilir. Kötü olan sadece bir an’dır aslında. Ama kötü bir güne, haftaya ve hayata evrilir.

  

Tak tak tak.

Ölümden başka hiçbir şeyin, ama hiçbir şeyin aslında o kadar da önem arz etmediği şu dünyada nelere nelere can skıyoruz böyle. Çünkü bunun sonu yok. Yaşadığımız sürece bir şeyler ters gidecek. Yaşadığımız sürece yapılacaklar listesi ve yanlarına atılan tikler olacak. Yaşadığımız sürece her gün yeni bir zorluk bekleyecek. İnsanın kimsenin böyle bir vaadde bulunmadığını bildiği halde, yolunda gitmeyen şeylere küfretmesi de ne bileyim.

Tak tak tak.

Herkesin pijamayla gittiği okula topuklu ayakkabıyla gitmek de çok mantıklıydı zaten.