Balkon

                       

  Günlerdir süren kalabalıktan öyle yorulmuş öyle yorulmuştu ki bir an önce dinlenmesinin gerekliliğini ve hatta zaruretini tüm damarlarında hissediyordu. İnsansız hava sahasına ihtiyacı vardı fekat bu mümkün olmuyordu. Sabah sol tarafından uyanmış olacak ki kahvaltı boyunca hep kahvaltının bitip de odasına geçtiği o anı düşledi. Bu şüphesiz ki kahvaltının şahsına yapılan en büyük saygısızlıktı fekat yapacak bir şey yoktu.

  Huzursuz hali kahvaltıdan sonra da devam etti. Zaten ne zaman mutsuz uyusa sabahına bu vaziyette oluyordu. Aradığı şey odasında yoktu. Aradığı şey beyninin odalarındaydı. Oraya gidiş bileti ise sessizlikten geçmekteydi. Kahve yaptı kendine. Kahve kokusunu içine çekip kahve fincanının kendisine de gelmesini bekleyen meraklı bakışlar arasında balkona yöneldi. İnsanların bir günlüğüne kendi kahvelerini kendilerinin yapabileceğini düşündü. Zira başkalarına kahve yapma eylemi keyifli olduğunda yaptığı bir şeydi. Şu an ise bırakın keyifli olmayı hüznün boş sokaklarında klarnet çalan bir adamdan daha berbat haldeydi.

  

  Balkon sıcaktı. Yanına bir de kitap aldı fekat o sıcakta kitap okumayacağı aşikardı. Ama kahve deyince beyni kitabını da almaya komutlamıştı onu. Allah instagramı bildiği gibi yapsındı. Balkon sıcaktı, hem de fena sıcaktı. Eylülün ortalarına gelinen şu günlerde yazdan kalma bir gün gibiydi. Yaz mevsimini sevmeyenlerdendi ama bu, güneşi zaman zaman özlemediği anlamına da gelmiyordu. Güneş ışınlarının kollarını ve ayaklarını kavurmasını büyük bir iştahla seyretti. Kemikleri ısınıyodu. Bunu düşündüğünde kendini bir anda 70 yaşına gelmiş bir nine gibi hissetti. Bu kemikleri ısınıyor cümlesine oldu olası gülerdi. Yahu onca kat derinin altındaki kemik nasıl ısınsındı.

  Güneş cildini yaktıkça ne zamandır tatile çıkmadığını anımsadı. Aylardır süregelen bu işler onu ziyadesiyle yormuştu. En kısa zamanda bol güneşli ve az sesli bir kafa tatiline çıksa ne güzel olurdu. Güneş rahatsız edici derecede yakıyordu fekat o halinden gayet memnundu. Zira insanların sevmediği şeyleri sevmede ilk değildi bu. Tadı bayatlamış çayı, çürümeye yüz tutmuş mandalinayi ve çirkin adamları da oldu olası severdi. Yakan güneş de bunlardan birisiydi sadece.

  Kahvesini az şekerli yapmıştı. Ama tadı güzel geldi. Kendini sevmediği zamanlarda az şekerli kahve içmek gibi alışkanlıkları vardı. Zira kahveye şeker ve süt ilavesi ona göre yaşama sevincinin göstergesiydi . Acı kahvenin midesini  burduğu o anı pamuklara sarıp cam kavanozlarda saklasa ne de güzel olurdu.

  Etraf sessizdi. Sessizlik huzur veriyordu. Her sessizlik huzur getirmezdi. İnsanın bir hişt hişt sesine ihtiyaç duyduğu anlar da çoktu fekat  bugünku sessizlik beyninin kıvrımlarında parti verilmesi etkisi yaratmıştı onda.

  Kahve bitti. Kitabın kapağını açmadı. Parmağıyla telveden de biraz yedi. Misafirlikteyken kahvenin telvesini yiyemiyor olmak kalbini hep kırardı. Telve ne de güzel şeydi. Aklındaki sorulardan kaçmaya çalışarak güneşin altında oturmaya devam etti. Balkona çıkmadan az evvel bir bloga denk gelmişti. Allahım ne huzurlu hayatlar var dedi içinden on bin milyon kez. Yazarın kelimelerinden kayıklar yaptı kendine. Cümlelerin sırtına binip wonderlande uçtu. Ne az bağımlılıklar ve ne huzurlu hayatlar vardı. Kendi hayatında huzur mevki para ve hayallerini sıraya koymaya çalışması ve koyamamasını hatırladı sonra. Gene içi sıkıldı. Daha basit bir hayatı olmasını diledi. Daha basit bir hayatı olsaydı bu mevkilerin kendi nezdinde sinek kanadı kadar hükmü olmayacağını hatırlayarak bir kere daha canını sıktı.

  Dün bir arkadaşı insanlar ve dertleri ölüyor diye bir cümle yazmıştı. İnsanların ölmesine alışkındı fekat dertlerin ölebileceği fikri sanki ilk kez duyuyormuşçasına büyülemişti onu. Halbuki insanlar ölüyorsa dertler nasıl yaşasındı. Dertler insanların hayatında hüküm süren ve ondan beslenen sorun tanecikleriydi. Beslenecek bir kaynak bulamayınca onların da öleceğine şaşırdığına şaşırdı.

 Bu yazı nereye gidiyordu böyle. Nedensiz bir şekilde yazma ihtiyacı duyuyor ama bilgisayarın başına geçtiğinde harflere anlamsızca basmaya başladığında pişman oluyordu. Hayatında bir şeyler sonunda yoluna girmeye başlamıştı. Fakat kafasındaki sesleri susturamadığı için iç huzuru yakalayamıyordu. Hayır yani ne var sanki demek istiyordu bir taraftan. Ama kendisi bir insan hükmündeyse, beyninin kıvrımlarında  zuhur eden sorunlar serçe parmağıydı. Ve o sürekli serçe parmağını sehpanın kenarına çarpıyordu. Parmak ağlıyordu bazı bazı. Parmak ağlayınca insan da ağlıyordu.