Hiçlik ve Kahve Kokusu

  İçtiği kahveyle aynı renkte gözleri olan kız, yemekleri anneannemizin kesme tahtasında getirip bize marjinal olmak adına ufak bir servet kilitleyen bir mekanda en yakın arkadaşıyla- 'mutlu hissediyor'du. Böyle diyordu son zamanlarda lüzumsuzluğuna can-ı gönülden inandığım malum sosyal paylaşım sitesi.

  Peki ben nasıl hissediyorum diye duraksadım bir an. Gözleri uykusuzluktan ve en çok da umutsuzluktan çökmüş olan kız, üzerinde kirli kahve fincanları olan bir masada, şu saatler bitmesi lazım gelen notun daha yarısına bile gelememiş bir vaziyette- mutsuz hissediyor. Ha sadece öyle hissetmekle kalsa iyi... Arada fosforlu kalemi elinden bırakıyor. Duvara, masaya veya halıya dalıp kendi kendine fikri sancılar çekiyor.

  Kural bir, eğer sınav haftasında iseniz gerçeklerden uzaklaştığınız her dakika, hanenize eksi puan olarak yansıyacaktır. Kural iki, aylarca oturdun oturdun da varoluş sancısı çekmek için sınav haftası gece yarısını mı buldun allasen? Elindeki notu okumaya bak. Veya kapat kitabı defteri uyu. Sabah erken kalkar çalışırsın.

  O da işin diğer bir boyutu zaten. Eskiden telefon titrediğinde gözleri hemencecik açılıveren ben, şimdilerde altı tane alarm kuruyorum da ruhum duymuyor. Ha bir de lafı açılmışken, eskiden diye başlayan cümle çok kurar oldum şu sıra. Yaşlandım mı acaba? Mütemadiyen kahve içen kız, çirkin notların ve artık renklerinin sempatik gelmediği fosforlu kalemlerin olduğu bir odada- yaşlı hissediyor. Belki de böyle demeliyim, bilemiyorum. Bazen yaşımı, yaşadığım şeylere oranla çok fazla bulurum. Yani benim yaşımdan küçük olup benden fazla şey bilen bir yığın insan var. İşte hüzünlenmem için bir neden daha... Çoğu zaman aramaya dahi gerek kalmıyor böyle sebepleri. Fırsatını bulunca arka arkaya dizilmiş ve sadece küçük bir dokunuşu bekleyen domino taşları gibi dökülüveriyorlar beynimin en işlek caddesine.

  Ha bir de ara ara gelen “ne yapıyoruz biz” hissi olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Sınav haftasına giriyoruz. Ağzımızdan çıkan üç kelimeden beş tanesi dersle alakalı hale geliyor. Bir dakika dur yahu, neler oluyor? Sen araç olan şeyi amaç haline getirmişsin ya... Dünya seni avuçlarının içine almış, bir ay sonra önemsiz bir teferruat haline gelecek şeyleri hayat memat meselesi diye yutturuyor sana. Tabii mutsuz olursun. Seni bilmem ama sevgili okuyucu, bu boşuna yaşıyormuş hissi çok sık hücum eder benim beynime. Bedenimin bu evrende boşa yer işgal ettiğini, var olan gayeden epeyce saptığımı ve önüne bir havuç asılmış fakat hiçbir zaman o havuca ulaşamayan bir merkep misali kilometrelerce yol gittiğimi düşünürüm.

  Tabii her zaman da böyle hissetmiyoruz. Hınca hınç dolu kafelerde, herkesin varoluşunu sergilemeye çalıştığı mekanlarda yahut insanların en çok kendini anlatma yarışına giriştiği ortamlarda aklınıza böyle nadide düşünceler gelmez. Yalnız kaldığınızda gelir ancak. Ve siz de gecenin bir vakti ders çalışıyor olmanız veya daha iyi ihtimalle uyuyor olmanız gereken saatlerde, yaptığınız şeyin mantıksal boyutunu çok da sorgulamadan böyle bir a4 dolusu yazı karalarsınız.

  Bu yazıyı neden yazdım? Cevabı bende yok. Adına ister ders çalışmamak için bahane deyin, isterseniz de zihnimde ve kalbimde günlerdir kartopunun giderek büyümesi şeklinde dev gibi bir hal alan kitlenin çığ olup düşmesi deyin, size kalmış. Söyleyebileceğim tek şey, eskiden özlemini duyduğum ve nezdimde çok kıymetli olan, ama artık bardak bardak içtiğimden ötürü benim için "tiksinmeye çeyrek kala" bir şey haline gelmiş kahve kokusuyla dolu bir odadan bildiriyorum; "sekiz yaşındaysanız ve aşıksanız hayat çok güzel" cümlesi bir yalandan ibaret. Hayat gayenizi yakalamışsanız ve mutlu ya da mutsuz olmaktan bağımsız, genel itibariyle huzurluysanız, okuduğunuz bölüme ve yaşınıza bağlı olmaksızın, hayat fena değil. En azından yaşamayı denemeye değer bir şey.