Ertelemek üzerine

Merhaba.

Burayı boş bırakmayı cidden sevmiyorum. O yüzden spontone de olsa bir şeyler yazmak umudu ile geldim. 

Bazen bilgisayarda gezinirken eski yazılarıma denk geliyorum. Bir sene önce yazmışım, tarih öyle söylüyor. Orada yazdıklarıma bakıyorum. Hayal kurduğum, şikayet ettiğim, hedeflediğim, sevdiğim yahut sevmediğim şeyler hep aynı. Bir insan bir yılda hiç mi değişmez diyorum kendime. Bu sorunun cevabı hem evet hem hayır. 

Değişiyoruz çünkü hayat durağan değil. Haliyle insan da durağan değil. Fakat bir yönüyle de değişmiyoruz çünkü benliğimiz aynı. Zihnimizin içindekiler aynı. Belki yaşam koşullarımız, o anki meşguliyetlerimiz değişiyordur. Ama genel itibariyle insan aynı insan.

Mesela bir sene önce bu hayatı yaşanabilir kılan motivasyonu bulmaya çalışıyormuşum, şu an hala öyle. Yine bir sene öncesinde uyku düzenimden şikayet etmişim, şimdi de durum çok farklı değil. Beş sene sonra bir yerlerde rastlaşırsak şayet, muhtemelen yine aynı durumda olacağım. Peki neden? Bu biraz komik geliyor. Tüm hayatımız boyunca aynı insanı oynayacaksak, gerçekten sıkıcı ve çözüme kavuşmamış sorunlarla dolu hayatlar yaşayarak öleceğiz demektir.

Bir de şu var: mesela bir dil öğrenmek istiyoruz veya bir müzik aleti çalmak istiyoruz. Diyoruz ki ben bunu şimdi çalışmaya başlasam ohoo kaç ayda ancak tam anlamıyla öğrenebilirim. Böyle diyerek hiç başlamamayı tercih ediyoruz. Böylece de bir sene sonra elimizde koca bir sıfır oluyor.

Halbuki bunun düşüncesi o an zihnimize düştüğünde hemen başlasak ve günde 15 dakika öğrenmeye zaman ayırsak, bir yılda en azından bir seviye atlarız. Belki birden fazla bile atlayabiliriz. Belki gelişme gösterdikçe 15 dakikayı bir saate çıkarırız, belki bir kursa yazılmaya karar veririz, belki de o dilin konuşulduğu ülkeye iki haftalık eğitim planlarız. Ama işte o ilk adımı atmadığımız için gerisi hiçbir zaman gelmiyor. Bir sene böylece geçmiş oluyor ve biz elimizde koca bir sıfırla, ah zamanında bir dil öğrenseydim keşke, diyoruz. Trajikomik.

İnsanın şunu zihnine iyice kazıması gerekiyor: zaman geçiyor. Zaman çok hızlı geçiyor. Zaman öyle ya da böyle geçiyor. O yüzden şu asırda en son dert etmemiz gereken şey zamanın nasıl geçeceği mevzu. Çünkü gelmiş geçmiş en hızlı zamanlara şahit oluyoruz. Her şey bir anda olup bitiyor ve biz unutuyoruz. O şeyin yıl dönümü geldiğinde bir yıl mı olmuş, vay canına diyoruz.

Madem zaman her nasılsa akıp gidiyor ve madem insanın buna olumlu ya da olumsuz hiçbir katkısı yok, en azından zaman kaygısından ötürü ertelediğimiz şeyleri bir daha gözden geçirmemiz gerektiğine inanıyorum. Çünkü hayat cidden sandığımızdan kısa. Bu şekilde ertelemeye devam edersek hayal ettiğimiz şeyleri yapmaya hiçbir zaman vakit de bulamayabiliriz.

Esen kalın.