JUST MY IMAGINATION

  Merhaba sevgili okur. Bu yazımın formu diğerlerinden biraz farklı olacak. Üzerine herhangi bir araştırma yapmadığımdan dolayı teknik bir bilgimin olmadığı, fakat son zamanlarda epey ilgilendiğim bir konu üzerine naçizane fikirlerimi belirteceğim.   Öncelikle sosyal medyanın son bir yıl içinde benim için çok önemli hale geldiğini söylemeliyim. Önceden de bir iki sosyal hesabım vardı, ama aktif değildim. Mesela twitterda günde on beş yirmi tivit atmadıkça, taymlaynı üç dört saatte bir kontrol etmedikçe, anonim diye nitelendirilen hesaplarla karşılıklı takipleşip tanışmadıkça ve gündeminizi gerçek hayattaki insanlar kadar twitterdakiler de belirlemediği sürece aktif bir twitter kullanıcısı olunmuyormuş, bunu öğrendim. Çünkü ortalama bir twitter kullanıcısı sadece kendi arkadaşlarını takip edip günde en fazla birkaç tivit atıp bırakırken, bağımlı olanlar orada kendilerine, deyim yerindeyse bir dünya yaratıyor ve akşam belli bir saatten sonra o dünyada yaşamaya ...

Hi everyone. Lets take a quick look to what i felt today. For everytime, i am trying to prove   myself to me or to the others. Why? Why cant i just be myself? Why i am chasing perfection all the time? I dont wanna do it anymore cause it is tiring. It makes me sick and tired. If you cant accept yourself just the way you are, it will be so hard to live with yourself. Life rule number one: stop being perfectionist. Cause it is impossible. Except it. Except the fact that you cannot be one of your perfect role model. You wil be just Fatıma. And also you dont need to become like your role models. Why are you trying to be like the others? The other people are awesome just the way they are and you are also awesome just the way you are. By the way our role models are not perfect actually. They are just normal humanbeings. Indeed we think they are perfect cause it is how we see them. Anyway. You lived a -lets say- a quarter part of your life but still couldnt overcome that f...

okuyucuya not: bu yazıyı 5 nisanda yazdım, fakat bilgisayarımdaki teknik bir aksaklıktan ötürü bugün yayınlıyorum. iyi okumalar. Bugün bir arkadaşımı avukatlar gününü kutlamak münasebetiyle aradım. Mezun olduktan sonra ne yapacağımızı konuştuk. Üç ay kaldı, dedi. Güldüm. İnşallah öyledir, dedim. Ama telefonu kapattıktan sonra uzun uzun düşündüm. Arkadaşlar yaklaşan tehlikenin farkında mısınız acaba? Üç ay sonra elime bir diploma verip gönderecekler beni bu şehirden. Sonra da bir cübbe giydirecekler ve tatlı görünmesi adına pembe renge boyanmış fakat sevimliliğin esamesi bulunmayan dava dosyalarına boğacaklar. Ya da üç dört ay eve kapanıp hâkimlik sınavına çalış, diyecekler. Veyahut bu kadar okumak sana yetmedi, az daha oku sen, deyip bir üniversite bünyesinde makaleler, tezler ve kitaplarla dolu bir havuza atacaklar. Başka bir ihtimal yok. Eldeki veriler bunlar. Ama ben gerçek hayatla yüzleşmek istemiyorum ki. Ben mezun olmak istemiyorum. Şimdi böyle yazıyorum ama sene...