JUST MY IMAGINATION

    Yapacak bir şey bulamamanın verdiği sıkıntı tüm bedenini sarmış, ruhunu sıkmaktaydı. İnsanoğlu neden hiçbir şeyle tatmin olmazdı ki?   Halbuki ne kadar da güzel bir gün geçirmişti. Hem gözle görülür bir sıkıntısı da yoktu. Hatta yapması gereken sıkıcı işler bile yoktu şu anda hayatında. Kelimenin tam anlamıyla 'canı ne isterse' onu yapıyordu. Tüm gün hiçbir şey yapmadan otursa bile olurdu. Ama şu içindeki boşluk duygusu yok mu... Neyle dolduracağını bilemediği o boşluk duygusu yüzünden yaptığı hiçbir şeyden tat alamıyor, hayatı boşuna yaşıyormuş hissi yakasını bir türlü bırakmıyordu.     Bu boşluğu kitaplarla doldurmayı denedi bir süre. Başarılı da oldu en başta. Kitaplar onun ruhunu doyuruyordu. Bedenin gıdası nasıl ekmek ve su ise ruhun gıdası da kitap olmalı diye düşündü. Ama bir süre sonra kitapların da onun dünyasını tam olarak aydınlatmadığını düşündü.   Kitaplarla başka insanların ruh dünyalarına yolculuk yapılırdı. Yazan kişinin hale...

  Hayat bu kadar çok fırsatlar sunarken sana; yardım etmesi için bu denli çok insan çıkarırken karşına, nasıl da onları görmezden gelip ümitsizliğe kapılabilirsin? Zorluklar bir tek sana değil, bunu anla.   İyi bir yaşam, senden öncekilere altın bir tepside sunulmadığı gibi sana ve senden sonrakilere de sunulmayacak. Herkes şöyle ya da böyle hayatın kıyısından köşesinden tutunmaya çalışıyor- kendi çabasıyla. Evet, tamamen kendi çabasıyla. Önüne fırsatlar çıkarıyor, o olmazsa aklına fikirler getirip fırsatlar yaratmasını sağlıyor Mutlak Varlık. Bu kocaman gücün desteğini görmezden gelebilmek için herhalde umutsuzluk çukurunun dibine kadar batmış olmak lazım. Evrenin sana yardım konusunda fısıltısı öyle kuvvetli ki, duymamak için, önce duymayı istemiyor olmak gerek.  Senin için umutsuzluğa kapılmak ne kadar da kolay! Kısıtlı imkanlara rağmen hayata tutunmayı bırakmayanlara mukabil, karşılaştığın ilk güçlükte kendini koyuvermeye ne de meyillisin böyle! ''Aldığ...