Bugün öğlen bir çocuk çarptı omzuma. Hiç istifini bozmadı. Dönüp bakmadı bile. Normal şartlarda yoluma devam ederim. N’olacak canım sanki, çarptıysa çarptı derim. Lakin bugün önemseyeceğim tuttu. Ondan herhangi bir etkileşim gelmeyince dedim bari ben özür dileyeyim. Zira ortada “pardon” denecek bir durum vardı. Pardon dedim, affedersin. Bir baş hareketiyle özrümü kabul etti. Dedim ne kadar da nazik bir erkek... Tabii gün kötü başladığı gibi kötü de bitecekti. Çünkü iyi şeyler bir silsile halinde meydana geldiği gibi can sıkıcı şeyler de öyle olurdu genelde. Nitekim beklediğim gibi de oldu. Akşam anahtarımla evin kapısını açtığımda derin bir oh çektiğim bir gündü. Bazı insanlar var. Derdimi açıyorum. Öyle bir tepki veriyor ki. Diyorum keşke sadece sussaydın da gözlerimin içine bakıp acımı paylaşsaydın. Daha az canım yanardı o zaman. Şimdi sen o tepkiyi verdin ya. Benim o kimselere anlatmaya kıyamadığım, pamuklara sardığım o dert, sana anlatınca sümükl...
Everything starts with a dream.